ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﺮﻣﺎﺯﺩﻩﯼ ﺷﻬﺮﻡ ( ﺳﺮﺍﺏ ) ﺍﺯ ﻧﻔﺲ
ﻭَﻫﻢﺍﻧﮕﻴﺰ ﻳﻠﺪﺍ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﻣﻲﺷﻮﺩ ﺧﻠﺴﻪﺍﻱ ﺳﺮﻛﺶ، ﺧﻴﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ
ﺁﻓﺎﻕ ﺑﻴﻜﺮﺍﻧﻪﯼ ﺷﻌﺮ، ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻲﺩﻫﺪ ....... ﺗﻤﺎﺷﺎﻱ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ
ﻭﺣﺸﺖﺑﺎﺭ ﻃﺒﻴﻌﺖ، ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺸﻲ ﺑُﻬﺖﺁﻣﻴﺰ ﻭﺍﻣﻲﺩﺍﺭﺩ؛ ﺍﻣﺎ
ﻏﻢِﺍﺟﺎﻗﻬﺎﻱ ﺧﺎﻣﻮﺵ، ﺁﺗﺸﻢ ﻣﻲﺯﻧﺪ .
ﻳﻠﺪﺍﻳﻲ
ﺷﺐ ﻛﻪ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪ ﻛﻮﻛﺐ ﺍﺯ ﮔﻠﻮ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ
ﺧﻮﻥِ ﺻﺪ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ !
آی-ویدئو