چه روزهایی که قلمت ۷تیر بود وسپرت،شانه های زخمی...وتو،درهیاهوی شمشیرها،با صدای رسا مرگ برآمریکا را فریاد زدی...رهبرت را لبیک گفتی و رهسپار دیار آشتی شدی...درمیان حیله و مکر شیاطین،درهرفرصتی بانهایت توان،نام بلند عشق را برزبان جاری ساختی و ازاین عشق،ولوله‌ای درجهان به راه انداختی...شوختی،دردکشیدی،حرف شنیدی زمین خوردی و زخم برداشتی اما همچنان،تا آخرین قدم،برپای اعتقادت ایستاده‌ای...و این راه ادامه دارد...تا طلوع خورشید ظهور و تا فتح عشق...
آی-ویدئو