ای که در کوی خرابات مقامی داری، جم ِ وقت خودی ار دست به جامی داری، ای که با زلف و رخ یار گذاری شب و روز، فرصتت باد که خوش صبحی و شامی داری، ای صبا سوختگان بر سر ِ ره منتظرند، گر از آن یار ِ سفرکرده پیامی داری، خال ِ سرسبز ِ تو خوش دانه ی عیشیست ولی، بر کنار ِ چمنش وه که چه دامی داری!
آی-ویدئو