هان! ای دل ِ عبرتبین! از دیده عبر کن! هان!
ایوان ِ مدائن را آیینهی عبرت دان!
یکره زِ لب ِ دجله منزل به مدائن کن
وَ ز دیده دُوُم دجله بر خاک ِ مدائن ران
خود دجله چنان گرید صد دجلهی خون گویی
کاز گرمی ِ خوناباش آتش چکد از مژگان
بینی که لب ِ دجله چون کف به دهان آرد؟
گوئی زِ تَف ِ آهاش لب آبله زد چندان
از آتش ِ حسرت بین بریان جگر ِ دجله
خود آب شنیدهستی کآتش کُنَد اَش بریان
بر دجله گِری نونو! وَ ز دیده زکاتاش ده
گرچه لب ِ دریا هست از دجله زکاتاِستان
.
.
.
خاقانی
قصیده ایوان مدائن
آی-ویدئو