اگر مسیر دستیابی به دستاوردهای زندگی را خطی ببینیم که آغاز و پایانی دارد، خوشبینانه و حتی خامدستانه است اگر گمان کنیم که نقطهی شروع تمام انسانها یکجاست.
اما اگر عواملی را که انتخاب آن در دست ما نیست، مثل ژنتیک یا حتی تا حدودی محل زندگی را کنار بگذاریم، چه از دستمان برمیآید تا فرزندمان از امکانات بیشتری برای رشد برخوردار شود؟
تعامل ما با فرزندمان چطور میتواند باعث رشد او شود؟
آی-ویدئو