سحرگاهان که مخمور ِ شبانه، گرفتم باده با چنگ و چغانه، نهادم عقل را ره توشه از می، ز شهر ِ هستیش کردم روانه، نگار ِ می فروشم عشوه‌ای داد، که ایمن گشتم از مکر ِ زمانه، ز ساقی ِ کمان ابرو شنیدم، که ای تیر ِ ملامت را نشانه، نبندی زان میان طرفی کمروار، اگر خود را ببینی در میانه!
آی-ویدئو