خانه ام ابری ست
یکسره روی زمین ابری ست با آن.
از فراز گردنه، خرُد و خراب و مست
باد می پیچد،
یکسره دنیا خراب از اوست
و حواس من !
آی نی زن که ترا آوای نی برده ست دوراز ره کجائی؟
خانه ام ابری ست، امّا
ابربارانش گرفته ست.
درخیال روزهای روشنم کزدست رفتندم
من به روی آفتابم
می برم در ساحت دریا نظاره.
و همه دنیا خراب و خرُد از بادست
و به ره، نی زن که دائم می نوازد نی، دراین دنیای ابراندود،
راه خود را دارد اندر پیش.
نیما یوشیج
آی-ویدئو