ایوب (ع) با این که مدتهای مدید دچار جراحات و زخمهای فراوان بود چون به پاداش عظیم بیماری خود میاندیشید، در کمال صبر آن را تحمل کرد. آن گاه کرمهایی که در زخمهایش ایجاد شده بودند قلب و زبانش را دربرگرفتند. چون به قلب و زبان که محل ذکر و معرفت الهی هستند سرایت کردند او نگران از این که ممکن است در وظیفه بندگی اش خللی ایجاد کنند، با هدف عبودیت الهی – نه آسایش شخصی – در مناجات خویش گفت:ادامه در سایت
آی-ویدئو